Santiago...por no parar

Cabalos cabalgando nos leváron Maria Xesús, Manel e la Mariola e un servidor, envolvidos na ola onde as flautas e dulzainas escoitaron. a primeira enfermó de mal de amores e febril quedou, e muda, e cega e os outros –qué buena la gallega- esqueceron, sen dúbida, as súas dores Qué bo está el riveiro nestas partes, qué bo marisco gusta o paladar que ofrece insomnia como mellores artes. que de rapaces vértense ao andar qué de barallas cheas de descartes qué de tahúres tolos por xogar